مادر گوهر گرانبهایی است که تا هست باید قدرش را بدانیم. روح همه مادران آسمانی شاد. حکایت زیر داستان غرور بیجای انسان ها در تقابل با مهر بی‌نهایت مادری است.
حکایت مادر فداکار و پسر بی چشم و رو
مادرم فقط یك چشم داشت . من از او متنفر بودم . . . او همیشه مایۀ خجالت من بود ، او برای امرار معاش خانواده برای معلمان و شاگردان مکتب غذا می پخت . روزی پیش روی مکتب آمده بود تا با من سلام کرده و مرا با خود به خانه ببرد . خیلی خجالت كشیدم . آخر او چطور توانست این كار را با من بكند؟
به روی خودم نیاوردم ، فقط با تنفر به او نگاه كرده و فوراً از آنجا دور شدم . روز بعد یكی از همصنفی هایم مرا مسخره كرد و گفت ، هووو ! مادر تو فقط یك چشم دارد ! فقط دلم میخواست خودم را گم و گور كنم .ای كاش زمین باز میشد و مرا به کامش میگرفت ، و یا ای كاش مادرم گم و گور میشد. روز بعد برایش گفتم ، اگر واقعاً میخواهی مرا شاد و خوشحال كنی چرا نمی میری ؟ ! ! !
او هیچ جوابی نداد . . . حتی یك لحظه هم راجع به حرفی كه زدم فكر نكردم، چون خیلی عصبانی بودم . احساسات او برای من هیچ اهمیتی نداشت ، مادرم و آن محلۀ غریب نشین را ترک کرده به شهر آمدم و دیگر هیچ كاری با او نداشتم . سخت درس خواندم و موفق شدم، بعد از ختم تحصیل ازدواج كردم.
خودم خانۀ شخصی خریدم، زن و بچه و زندگی ساختم . از زندگی ، بچه ها و آسایشی كه داشتم خوشحال و راضی بودم. تا اینكه روزی مادرم به دیدنم آمد ، او سالها مرا ندیده بود و همینطور عروس و نواسه هایش را نیز . وقتی دم دروازۀ ما ایستاده بود ، بچه ها به او خندیدند. من بالای مادرم داد كشیدم : كه چطور جرات كرده و بی خبر به خانۀ من آمد و بچه های مرا ترساند ؟ ! با فریاد خشن داد زدم که همین حالا از اینجا گـُم شو !
او به آرامی جواب داد : خیلی معذرت میخواهم ، مثل اینكه آدرس را اشتباه آمده ام ، و بعد فوراً رفت و از نظر ناپدید شد . روزی دعوت نامه یی از مکتبم برایم رسید تا در جشن تجدید دیدار همصنفان و استادانم که یک هفته بعد بود ، اشتراک کنم . به همسرم دروغ گفتم که به یک سفر كاری میروم ، بعد از ختم مراسم ، رفتم به آن كلبۀ قدیمی خود ما ، البته فقط از روی كنجكاوی همسایه ها گفتند كه مادرم پنج روز قبل مرده ، ولی من حتی یك قطره اشك هم نریختم . آنها یك نامه را به من دادند كه مادرم برایم نوشته بود و به همسایه ها وصیت کرده بود تا بمن رسانند . نامه را باز کردم و در آن چنین نوشته بود:
ای عزیزترین پسرم ! من همیشه به فكر تو بوده ام . مرا ببخش كه به خانه ات در شهر آمدم و بچه هایت را ترساندم . خیلی خوشحال شدم وقتی شنیدم که اینجا میآیی ، ولی آن وقت ممكن من نتوانم از جایم بلند شوم كه بیایم و ترا ببینم.
وقتی داشتی بزرگ میشدی از اینكه دایم باعث خجالت تو شدم خیلی متاسفم . آخر میدانی … وقتی تو خیلی كوچك بودی ، در یک حادثۀ ترافیکی ، یك چشمت را از دست دادی . به عنوان یك مادر ، نمی توانستم تحمل كنم و ببینم كه تو داری بزرگ میشی با یك چشم ! بنابرین چشم خودم را دادم به تو. برای من افتخار بود كه پسرم میتوانست با چشمان من دنیای جدید را بطور كامل ببیند ، با همه عشق و علاقۀ من به تو.
مادرت