نام “ایران” به عنوان نام رسمی کشور ما، ریشه در تاریخ و تمدن باستانی این سرزمین دارد. این واژه برگرفته از نام “آریا” است که به مردم و سرزمین‌هایی اطلاق می‌شده که اجداد ایرانی‌ها در آن زندگی می‌کردند. در طول تاریخ، این نام به نمادی از هویت ملی و فرهنگی ایرانیان تبدیل شده است. در این مطلب از دیبامگ، به بررسی تاریخچه نام ایران خواهیم پرداخت و خواهیم گفت که ایران از کی ایران شد؟!.
چرا کشور ما ایران نام گرفت؟
نام “ایران” به‌طور رسمی از واژهٔ “آریا” یا “آریانا” گرفته شده است که به مردم و سرزمین‌های باستانی‌ای اطلاق می‌شده که اجداد ایرانی‌ها در آن زندگی می‌کردند. این نام در اصل به‌معنای “سرزمین آریایی‌ها” یا “سرزمین نیکان و نجیبان” است. مردم ایران از دیرباز خود را آریایی می‌نامیدند و این واژه برای اشاره به قومیت و تمدن ایرانی استفاده می‌شده است.
آریایی ها مردمی دلیر، باهوش و با پوست روشن بودند. این قوم به دلیل افزایش جمعیت و گذشت زمان، بخش وسیعی از آسیا و تمامی اروپا را تحت کنترل خود قرار داد و در این مناطق به شکل ملت‌های گوناگون ساکن شدند.
گروهی از نژاد بزرگ «هند-اروپایی» یا «آریایی» در تاریخی نامشخص (احتمالاً حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح) از قبیله اصلی خود جدا شده و در ناحیه‌ای از آسیای مرکزی ساکن شدند. مورخان این گروه جداشده را که بعدها دو ملت «هند» و «ایران» را تشکیل دادند، نژاد «هند-ایرانی» می‌نامند.
واژه “ایران” به‌طور رسمی در دوره ساسانیان (حدود قرن سوم میلادی) استفاده شد. در این دوره، شاهان ساسانی خود را “شاهان ایران” می‌نامیدند تا به عظمت و وحدت فرهنگی و تمدنی اشاره کنند. با گذشت زمان و در دوره معاصر، در سال 1313، دولت پهلوی تصمیم به تغییر نام رسمی کشور گرفت و از “پارس” به “ایران” تغییر نام داد، که هم‌زمان با تقویت هویت ملی ایرانیان و پیوند بیشتر با تاریخ و تمدن باستانی خود بود.
به این ترتیب، نام “ایران” به‌عنوان یک نماد از تاریخ، فرهنگ و هویت آریایی‌ها و ایرانیان در طول زمان به‌طور گسترده شناخته شد و هنوز هم به‌عنوان نام رسمی کشور ایران در جهان استفاده می‌شود.
وای
پنذا