دعای روز بیست و سوم رمضان نیز یکی از دعاهای مهم و پرفیض این ماه است که در آن آموزه‌هایی درباره پاکی از گناه و عیب و هم‌نشینی با افراد با تقوا می‌باشد. در این مقاله از دیبامگ، به بررسی متن دعای روز بیست و سوم رمضان، ترجمه و تفسیر آن خواهیم پرداخت و همچنین نسخه‌های صوتی و تصویری این دعا را با شما به اشتراک خواهیم گذاشت تا بتوانید با دل و جان این دعا را بخوانید و از فیوضات معنوی آن بهره‌مند شوید.
متن دعای روز بیست و سوم ماه رمضان
(اللَّهُمَّ اغْسِلْنِي فِيْهِ مِنَ الذُّنُوبِ، وَطَهِّرْنِي فِيْهِ مِنَ العُيُوبِ، وَامْتَحِنْ قَلْبِي فِيْهِ بِتَقْوى القُلُوبِ، يا مُقِيلَ عَثَراتِ المُذْنِبِينَ.)
«خدایا در این روز مرا از گناهان پاکیزه گردان، و از هر عیب پاک ساز، و دلم را در آزمایش رتبه دل‌های اهل تقوی بخش، ای پذیرنده عذر لغزش‌های گناهکاران.»
دعای روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان صوتی
پخش‌کننده صوت
دعای روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان تصویری
عکس دعای روز بیست و سوم ماه رمضان
شرح دعای روز بیست و سوم ماه رمضان
در روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان، مؤمن باید به چه خواسته‌هایی توجه کند؟
۱. پاکسازی از گناهان.
۲. رهایی از عیوب.
۳. خالص کردن قلب برای تقوای الهی.
«اللّهُمَّ اغْسِلْنِی فِیهِ مِنَ الذُّنُوبِ»
در متون دینی ما گاهی از گناه به چیزی تعبیر می‌کنند که باعث تیرگی قلب آدمی می‌شود.
امام باقر (ع) می‌فرمایند: «وَما مِنْ عَبْدٍ اِلّا وَ فی قَلْبِهُ نُکْتَةٌ بَیْضاءُ فَاِذا اَذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ فی النُکْتَةِ نُکْتَةٌ سَوْداءٌ، فاِنْ تابَ ذَهَبَ ذلِکَ السَّوادُ وَ اِنْ تَمادی فی الذُّنُوبِ زادَ ذلکَ السَّوادُ حَتّی یُغَطِّیَ البَیاضَ …» (هیچ بنده‌ای نیست مگر اینکه در قلبش نقطه سفیدی (فطرت توحیدی و درخشان انسان) است، هرگاه آن بنده گناه کند نقطه سیاهی در آن سفیدی ظاهر می‌گردد که اگر توبه کرد آن سیاهی زائل می‌شود ولی اگر اصرار به گناه کند و مکرراً آن را مرتکب شد آن نقطه سیاه زیاد می‌شود و تمام آن سفیدی را می‌پوشاند.)
زمانی که گناه به سیاهی در دل تشبیه می‌شود، تنها چیزی که می‌تواند این سیاهی را از بین ببرد، توبه است که باید با آن دل را پاکسازی کرد. واضح است که اگر فردی موفق به توبه شود، این نشان‌دهنده توجه خداوند به اوست.
در سوره آل‌عمران آیه ۱۳۵ می‌فرماید: … وَ مَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللهُ… (چه کسی جز خدا گناهان را می‌آمرزد؟)
«وَ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الْعُیُوبِ»
عیب، کمبود و نقیصه‌ای است که باعث کم شدن ارزش هر چیزی می‌شود. ارزش انسان به این است که خداوند او را برای مقام خلیفه اللهی و جانشینی خود در زمین خلق کرده است.
در سوره بقره آیه ۳۰ می‌فرماید: اِنّی جاعِلٌ فِی‌الأَرْضِ خَلیفَةً (به یقین جانشینی در زمین قرار می‌دهم.)
انسان حامل امانت الهی است.
در سوره احزاب آیه ۷۲ می‌فرماید: إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌وَالْجِبالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهاوَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ (به درستی که ما امانت را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کردیم و آن‌ها از به عهده گرفتن سرباز زدند و از پذیرفتن آن ترسیدند و انسان آن را به عهده گرفت.)
انسان برای رسیدن به مقام دیدار با خدا و لقاءالله خلق شده است. بِلِقاءِ رَبِّهِمْ یُؤْمِنُونَ (انعام/۱۵۴)
اگر از این شرافت محروم می‌شود، علت آن همان عیوبی است که در طول زندگی نه تنها آن‌ها را نشناخته، بلکه تلاشی نیز برای از بین بردنشان نکرده است.
منظور از عیوب، جنبه‌ای از نفس است که به رذائل اخلاقی مربوط می‌شود و جنبه‌ای دیگر در قلب است که به محبت غیر خدا تعلق دارد. با این دعا از خداوند درخواست می‌کنیم که ما را از این عیوب پاک کند تا به مقام ملکوتی دست یابیم و جز خدا را نبینیم.
«وَ امْتَحِنْ قَلْبِی فِیهِ بِتَقْوَی الْقُلُوبِ»
امتحان در زبان عربی به دو معنا تعریف می‌شود:
معنای اول، همان مفهوم رایج و شناخته‌شده آزمون است و معنای دوم به معنای خالص کردن است.
به نظر می‌رسد که در اینجا، امتحان به معنای دوم یعنی خالص کردن مورد نظر است تا ارتباط سه فقره دعا با یکدیگر حفظ شود. در هر سه فقره، هدف ما از بین بردن آلودگی گناهان است. با کسب فضائل و تقوای دل، ناخالصی‌های قلب پاک می‌شود.
قلب انسان محل محبت است و گاهی به دلیل تربیت نادرست یا دوری از تعالیم دینی، این قلب که باید خانه خدا باشد، به مکانی برای غیر خدا تبدیل می‌شود و دچار شائبه و ناخالصی می‌گردد. بنابراین، لازم است که قلب از این ناخالصی‌ها تصفیه شود و این امر تنها با تقوای دل امکان‌پذیر است.
به عبارت دیگر، باید قلب را از هر چیز و هر کس غیر از خدا خالی کرد. این کار تنها برای کسی ممکن است که به‌طور خالص برای خداوند باشد.
حضرت رسول اکرم (ص) فرمودند: «طُوبی لِمَن أَخلَصَ لِلّهِ عَمَلَهُ وَ عِلْمَهُ وَحُبَّهُ وَ بُغْضَهُ وَ أَخْذَهُ وَ تَرْکَهُ وَ کَلامَهُ وَصَمْتَهُ وَ فِعْلَهُ وَ قَوْلَهُ» (خوشا به حال کسی که علم، عمل، دوستی و دشمنی‌اش، گرفتن و رها کردنش، سخن گفتن و سکوتش، رفتار و گفتارش، خالص برای خداست.)
در این روز چنین تقوایی را خواستار هستیم.
«یَا مُقِیلَ عَثَراتِ الْمُذْنِبِینَ»
خداوندا! ای پوزش‌پذیر خطاهای گناهکاران، درخواست‌های امروز ما را به اجابت برسان.