در آستانه فرا رسیدن بیست و ششمین روز از ماه مبارک رمضان، ماهی سرشار از رحمت، مغفرت و برکات الهی، دل‌های مؤمنان بیش از پیش به سوی نیایش و استغفار پر می‌کشد. در این ایام پرفضیلت، ادعیه و مناجات، فرصتی گرانبها برای تقرب به خداوند متعال و تطهیر روح و جان به شمار می‌آیند.
دعای هر روز از ماه مبارک رمضان، با مضامین عمیق و آموزنده، دریچه‌ای نو به سوی معارف الهی می‌گشاید و راهنمایی برای سلوک معنوی مؤمنان است. از جمله ادعیه پرفیض این ماه، دعای روز بیست و ششم رمضان است که با لحنی دلنشین و کلماتی نورانی، خواسته‌ها و نیازهای بندگان را در پیشگاه خالق هستی بیان می‌کند. دعای روز بیست و ششم ماه رمضان شامل مفاهیمی مانند پذیرش تلاش‌های بندگان، بخشش گناهان، قبول اعمال و پوشاندن عیوب است.
متن دعای روز بیست و ششم ماه رمضان
(اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْيِي فِيْهِ مَشْكُوراً، وَذَنْبِي فِيْهِ مَغْفُوراً، وَعَمَلِي فِيْهِ مَقْبُولاً، وَعَيْبِي فِيْهِ مَسْتُوراً، يا أسْمَعَ السَّامِعِينَ.)
«خدایا قرار بده کوشش مرا در این ماه قدردانـی شده، و گناه مرا در این ماه آمرزیده، کردارم را در آن مورد قبول، و عیب مرا در آن پوشیده، ای شنواترین شنوایان.»
دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان صوتی
پخش‌کننده صوت
دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان تصویری
عکس دعای روز بیست و ششم ماه رمضان
شرح دعای روز بیست و ششم ماه رمضان
آیا تنها انسان شاکر است؟
جمله اول دعای امروز این است: «اللهم اجعل سعیی فیه مشکوراً» یعنی خدایا! تلاش ما را شکرگزار قرار بده؛ به این معنا که اعمال نیک ما را مورد شکر قرار دهی. آیا خدا نیز شکر می‌کند؟ بله، خداوند هم شاکر است. برخی افراد تصور می‌کنند که شکرگزاری تنها مختص بندگان است، اما این‌طور نیست؛ خداوند نیز شاکر است.
شکر در اصل، به معنای پاسخ به احسان دیگری است. وقتی کسی به دیگری احسان می‌کند، عقل و شرع حکم می‌کند که فرد در برابر این احسان شکرگزاری کند. اما شکر به چه معناست و حقیقت آن چیست؟
معنا و حقیقت شکرگزاری
شکرگزاری به معنای اذعان در دل به نعمت‌ها و احسان‌های خداوند است؛ یعنی فرد باید این نعمت‌ها را بپذیرد و قدر آن‌ها را بداند و در زبان خود به ستایش و حمد خدا بپردازد. همچنین، شکرگزاری باید با عمل نیز همراه باشد.
این بدان معناست که انسان نباید برخلاف رضایت خداوند از نعمت‌ها استفاده کند و باید آن‌ها را در راهی به کار ببرد که خداوند از آن راضی است. بنابراین، شکرگزاری در واقع پاسخی به احسان است. اما نسبت به خداوند چگونه می‌توان شکرگزاری کرد، در حالی که ما هیچ احسانی به او نمی‌کنیم؟
احسان به معنای انجام کارهای نیک و رساندن نفع به دیگران است. خداوند که ذاتاً غنی است، نمی‌توان نفعی به او رساند. اعمال صالح و عباداتی که ما انجام می‌دهیم، در واقع احسان به خودمان است. پس چگونه خداوند در مقابل این اعمال ما شکرگزاری می‌کند؟
این به این معناست که با وجود اینکه ما هیچ احسانی به خدا نمی‌کنیم و عبادات و طاعت‌های ما تنها احسان به خودمان است، اما خداوند به خاطر لطف و بزرگواری‌اش به ما انسان‌ها فرموده است که در مقابل عبادات‌مان شکرگزاری کند.
خداوند نیز شاکر است؟
بله! شکر خدا به معنای پاداشی است که به عبادات و طاعت‌های انسان عطا می‌کند. همان‌طور که در قرآن کریم، خداوند خود را با نام‌های شکور و شاکر معرفی کرده است.
یکی از نام‌های الهی، شاکر است، به این معنا که خداوند اعمال نیک و عبادت‌های بندگان را فراموش نمی‌کند و پاداش آن‌ها را به بهترین شکل می‌دهد.
علاوه بر پاداشی که به بندگان می‌دهد، بر آن نیز می‌افزاید. در یکی از آیات شریف قرآن آمده است:
«کسانی که قرآن می‌خوانند، نماز می‌گذارند و از مال خود در راه خدا انفاق می‌کنند، در واقع تجارتی انجام می‌دهند که هرگز ضرر نخواهد کرد.»
این افراد با انجام این اعمال صالح، انتظار دارند که خداوند پاداش آن‌ها را به طور کامل بدهد و «لیوفیهم اجورهم»؛ علاوه بر این، از فضل خود نیز به آن‌ها می‌افزاید: «و یزیدهم من فضله». به عنوان مثال، وقتی ما یک کار خیر انجام می‌دهیم، انتظار داریم که پاداشی دریافت کنیم، اما خداوند آن را ده برابر می‌دهد! درباره انفاق نیز گفته شده که پاداش آن ممکن است تا هفتاد یا حتی هفتصد برابر باشد!
این به معنای شکرگزاری خداوند است. شکر خدا یعنی اینکه خداوند در برابر اعمال انسان، علاوه بر اینکه پاداش می‌دهد و بر خود واجب کرده است که به انسان پاداش عملش را بدهد، همچنین فضل و نعمت اضافی نیز به او عطا می‌کند.
سپس می‌فرماید: «و ذنبی فیه مغفورا»؛ ما تنها به پاداش عمل قانع نیستیم، بلکه آرزو داریم که گناهان ما را ببخشی و ذنوب ما را مغفور گردانی. دو جمله بعدی دعا نیز مشابه دو جمله اول است، اما به عبارتی دیگر بیان می‌کند: «و عملی فیه مقبولاً» یعنی عمل مرا بپذیر.
«عمل مرا قبول کن» و «سعی من مشکور باشد» به یک معناست، زیرا وقتی خداوند عمل انسان را قبول کند، آنگاه پاداش نیکویی نیز به او عطا می‌کند. «و عملی فیه مقبولاً» و «عیبی فیه مستوراً» به این معناست که عیب‌های من پنهان بماند، که پنهان ماندن عیوب به نوعی دیگر به معنای آمرزش گناهان است.
بنابراین، به طور خلاصه در این دعا دو خواسته وجود دارد که در چهار عبارت بیان شده است و به فرازی از همان دعای اول بازمی‌گردد. خلاصه آن این است که: خدایا! در این ماه مبارک، سعی و تلاش ما را بپذیر.