حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر بلندآوازه قرن چهارم و پنجم هجری، شخصیتی است که نام او با هویت و استقلال فرهنگی ایرانیان گره خورده است. او تنها یک شاعر نبود، بلکه یک نگهبان فرهنگ و تاریخ بود که با صرف سی سال از ارزشمندترین دوران زندگی خود، بزرگترین گنجینه حماسی جهان را خلق کرد.
این تحقیق به صورت جامع، زندگینامه این بزرگمرد از زادگاهش در روستای پاژ توس، چگونگی شکلگیری انگیزهٔ او برای مقابله با فراموشی زبان فارسی، شاهکار عظیم او یعنی «شاهنامه» و در نهایت، میراث ابدی را که این حکیم فرزانه برای نسلهای پس از خود به جا گذاشت، مورد بررسی قرار میدهد تا جایگاه بیبدیل او در تاریخ ایران مشخص شود.
تحقیق ساده درمورد حکیم ابوالقاسم فردوسی✍️
فردوسی کیست؟
فردوسی، که نام اصلی او ابوالقاسم منصور بن حسن است، بزرگترین و مشهورترین شاعر ایرانی است. او پدر ادبیات حماسی ایران و خالق کتاب بسیار بزرگی به نام «شاهنامه» است. اگر میخواهید بدانید قهرمانان بزرگ ایران مثل رستم، سهراب یا سیاوش چه کارهایی کردند، باید به سراغ شاهنامه فردوسی بروید.
زندگی و زادگاه فردوسی
فردوسی که نام کاملش ابوالقاسم حسن منصور بن محمد بن اسحاق شرفشاه بوده، در حدود سال ۳۲۹ هجری قمری (بیش از هزار سال پیش) به دنیا آمد. او در روستایی به نام «پاژ» در نزدیکی شهر توس (استان خراسان) متولد شد. فردوسی از خانوادهای 6 نفره چشم به جهان گشود بود که دهقان بودند.پدرش ابومنصور از کشاورزان بزرگ خراسان بوده و مادرش گردویه زهرا دختر یکی از شاهزادگان مازندرانی به نام اسپهبدان بود. فردوسی ۳ خواهر تنی داشت.
شاهکار بزرگ فردوسی: شاهنامه
مهمترین کار فردوسی که باعث شد نام او برای همیشه در تاریخ بماند، نوشتن کتاب شاهنامه است. در آن زمان، زبان عربی در ایران رایج شده بود و فردوسی ترس داشت که مردم، زبان فارسی زیبا و داستانهای پهلوانی کشورشان را فراموش کنند. او تصمیم گرفت تا تاریخ و فرهنگ ایران را به صورت شعر و با زبان فارسی زنده نگه دارد.
فردوسی برای نوشتن این کتاب عظیم، حدود ۳۰ تا ۳۵ سال از عمر خود را صرف کرد! او تمام زندگی خود را وقف این کار بزرگ کرد. شعر معروف او گویای رنج سی ساله این شاعر بزرگ است:
«بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی»
شاهنامه مجموعهای از حدود ۵۰ هزار تا ۶۰ هزار بیت شعر است که داستانهای ایران را از زمان آفرینش تا زمان حمله عربها به ایران (تقریباً تا پایان دوران ساسانیان) تعریف میکند.
شاهنامه پر از داستانهای قهرمانان بزرگ مانند رستم و نبرد او با دیو سفید، کیکاووس، سهراب و سیاوش است.
اهمیت شاهنامه و فردوسی
زرگترین خدمت فردوسی به ما این است که با نوشتن شاهنامه، زبان فارسی را از فراموشی نجات داد. او کلمههای فارسی اصیل را به کار برد و نگذاشت زبان ما تغییر کند.
شاهنامه، مهمترین کتاب ما برای شناخت فرهنگ، تاریخ، آداب و رسوم و اسطورههای ایران باستان است. لازم است بدانید که به فردوسی این مرد نامدار ایرانی لقب «حکیم» دادهاند؛ یعنی کسی که دانا و خردمند است.
پایان زندگی فردوسی
فردوسی زحمات زیادی کشید تا شاهنامه را تمام کند، اما پادشاه زمان (سلطان محمود غزنوی) قدر کار او را ندانست و به او پاداش کمی داد. فردوسی نیز با ناراحتی شاهنامه را ترک کرد.
فردوسی در سال ۴۱۶ هجری قمری از دنیا رفت. اما از دفن حکیم بزرگ در قبرستان توس ممانعت شد؛ زیرا در آن زمان دفن مسلمانان شیعه را در این قبرستان ممنوع کرده بودند. سرانجام فردوسی را در حیاط خانه خودش دفن کردند و یکی از حاکمان محلی غزنویان، بنایی در محل مقبره فردوسی ساخت. آرامگاه زیبای او امروز در توس، زیارتگاه دوستداران فرهنگ ایران است.
جمع بندی
همانطور که در این تحقیق خواندید، حکیم ابوالقاسم فردوسی، صرفاً یک شاعر نبود؛ او یک نجاتدهنده فرهنگی برای ایران بود. او با صرف بیش از سی سال از زندگی خود برای خلق شاهنامه، نه تنها بزرگترین کتاب حماسی جهان را نوشت، بلکه مهمتر از آن، زبان فارسی را از نابودی و فراموشی نجات داد.
به همین دلیل است که امروزه ما فردوسی را “پدر زبان فارسی” مینامیم. با خواندن شاهنامه، ما با گذشتهٔ پرافتخار خود، قهرمانانمان و اصالت زبانمان پیوند برقرار میکنیم. زحمات او با پاداش مادی زمانش جبران نشد، اما نام او و شاهکارش، تا ابد به عنوان گرانبهاترین میراث فرهنگی ملت ایران باقی خواهد ماند.
اگر شما هم دیدگاهی درباره این موضوع دارید حتما آن را از بخش نظرات با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.