در قرآن کریم، خداوند قرآن را به عنوان نور توصیف میکند به این معنی که قرآن به عنوان راهنما و روشنایی برای مسلمانان و تمامی انسانها ارسال شده است. این توصیف به این معناست که قرآن، به انسانها راهنمایی میکند تا از راه درست و راهنماییهای الهی پیروی کنند و به سمت خیر و رستگاری حرکت کنند.
به علاوه، نور در ادیان مختلف به معنای روشنایی، حقیقت، و زیبایی استفاده میشود و به عنوان نمادی از تمامیت و راهنمایی الهی در ادیان ذکر میشود. این توصیفات نشان از ارزش و اهمیت بیپایانی قرآن در زندگی انسانها دارند.
سوال: چرا خداوند قرآن را نور نامید؟
پاسخ: در قرآن کریم و روایات به نور بودن قرآن اشاره شده است که به عنوان نمونه به دو مورد آن اشاره میکنیم.
۱. خداوند در سورۀ نساء میفرماید: «یا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَکُمْ بُرْهانٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبیناً»؛
اى مردم، از جانب پروردگارتان بر شما حجتى آمد و براى شما نورى آشکار نازل کردهایم.
۲. امام على(ع)، در توصیف و تعریف قرآن چنین مىگوید: «قرآن آن نور مطلق است که غروب و افول بر آن راه ندارد، چراغ روشنى است که به خاموشى نمىگراید، آن دریاى ژرف و پهناورى است که عمق آن پیدا نیست، آن راه راست و مستقیمى است که رهروانش را گمراه نمىسازد، پرتو تابانى است که ظلمت و تاریکى به آن راه ندارد.
منظور امام(ع) در این سخنان(قرآن چراغ روشنى است که نور آن به خاموشى نمیگراید)، با توجه به اینکه نوعاً پدیدههای جهان پس از مدّتی مندرس شده و از بین میروند، این است که قرآن معجزۀ جاوید و همیشگی است و حقایق و مفاهیم آیات آن موقت و محصور در زمان و مکان خاص نیست، آیات آن همیشه نو و زنده است که هر چه زمان بگذرد با طراوتتر و شادابتر خواهد شد.
نور بودن قرآن از آن رو است که قلب را روشن میکند، راه حق را نشان میدهد، حق را از باطل جدا میکند، فرداى قیامت اهل خود را به بهشت میبرد، نامه عمل را سفید میکند، هر آیهای حافظش را یک درجه در بهشت بالا میبرد که به او میگویند: «اقْرَأْ وَ ارْق»
خلاصه اینکه نور هم روشن است و هم روشنگر و به انسان و برخی از موجودات دیگر کمک میکند تا راه خود را بیابند، قرآن نیز به انسان کمک میکند تا راه را از بیراهه، سره را از ناسره تشخیص دهند.
چرا قرآن نور است؟
در باب نام قرآن آمده است: قرآن نور مبین است ، یعنى معرفت و بصیرتى در قلوب اهل ایمان و پیروانش پدید مى آورد و شعاعى است که از ساحت پروردگار بر دل هاى آنان مى تابد، که همواره در مقام کسب فضیلت برآیند.
(یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَکُم بُرْهَانٌ مِن رَبِّکُمْ وَأَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبِیناً. اى مردم ! یقیناً از سوى پروردگارتان براى شما برهان [ و دلیلى چون پیامبر و معجزاتش آمد؛ و نور روشنگرى مانند قرآن به سوى شما نازل کردیم.)
(فَآمِنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِى أَنزَلْنَا وَاللهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ. پس به خدا و پیامبرش و نورى که نازل کردیم، ایمان آورید و خدا به آنچه انجام مى دهید، آگاه است)
انتخاب نام نور براى قرآن
مگر نه این است که رذایل اخلاقى، صفات ناپسند و هر گناهى دیگر، و کلیّه مکاتب ضد خدا و ضلالت و گمراهى و حاکمیت هواى نفس همه و همه تاریکى است. انسان براى حرکت به سوى کمال، و مبارزه با تاریکى اگر چراغى در مسیر راه حیات خویش نداشته باشد.
نادعل،
عالی
ناشناس
عالی