جهانبخش سلطانی، بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون ایران، چهرهای شناختهشده در میان مخاطبان است. او با سالها فعالیت هنری، از تئاتر تا تلویزیون و سینما، در آثار متعددی ایفای نقش کرده و با بازیهای درخشان خود، خاطرات زیادی را برای نسلهای مختلف رقم زده است.
زندگی و خانواده
جهانبخش سلطانی در سال ۱۳۳۰ در اصفهان به دنیا آمد و دارای مدرک تحصیلی دیپلم است. او در سال ۱۳۵۸ با زهره طاعی ازدواج کرد که ثمره این ازدواج سه فرزند، شامل دو پسر و یک دختر به نام سارا سلطانی است.

همسر او لیسانس ریاضی و کامپیوتر دارد و بازنشسته است. دختر او، سارا سلطانی، نیز در عرصه بازیگری فعالیت میکند. همسر این بازیگر درباره نحوه اشنایی با همسرش میگوید: من زمانی که ۱۵ سال بیشتر نداشتم از طریق اقوام و فامیل با جهانبخش آشنا شده و سپس ازدواج کردم وی برادر شوهر خاله ام بود.

مسیر هنری
- تئاتر: سلطانی از سال ۱۳۴۵ فعالیت خود را به صورت حرفهای در تئاتر آغاز کرد و در این مسیر از اساتیدی چون ناصر فرهمند و ماشاءالله وحیدی بهره برد.
- سینما: او در سال ۱۳۶۷، در سن ۳۷ سالگی، با فیلم «افق» به کارگردانی رسول ملاقلیپور وارد دنیای سینما شد.
- تلویزیون: اولین تجربه تلویزیونی او با بازی در سریال محبوب «قصههای مجید» در سال ۱۳۶۹ رقم خورد.
جوایز و افتخارات
جهانبخش سلطانی در سال ۱۳۷۱ برای بازی در فیلم «شرم»، برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از جشنواره فیلم فجر شد. شهرت او با نقشآفرینی در سریالهایی مانند «مردان آنجلس» (در نقش آمنهوتپ سوم) و «یوسف پیامبر» به اوج رسید.
فیلمشناسی جهانبخش سلطانی
فیلمهای سینمایی:
- دل بیقرار (۱۳۹۱)
- شانه دوست (۱۳۹۰)
- کودکانه (۱۳۸۱)
- نوروز (۱۳۸۰)
- افسانه پوپک طلایی (۱۳۷۷)
- باشگاه سری (۱۳۷۷)
- سرعت (۱۳۷۵)
- آخرین مرحله (۱۳۷۴)
- بازگشت از بوداپست (۱۳۷۴)
- شیرین و فرهاد (۱۳۷۴)
- گروگان (۱۳۷۴)
- مهریه بیبی (۱۳۷۳)
- پرتگاه (۱۳۷۲)
- حماسه مجنون (۱۳۷۱)
- حمله خرچنگها (۱۳۷۱)
- سفرنامه شیراز (۱۳۷۱)
- صبح روز بعد (۱۳۷۱)
- شرم (۱۳۷۰)
- عملیات کرکوک (۱۳۷۰)
- الماس بنفش (۱۳۶۸)
- بچههای طلاق (۱۳۶۸)
- شب دهم (۱۳۶۸)
- افق (۱۳۶۷)
فیلمها و سریالهای تلویزیونی:
- کامیون (۱۳۹۹)
- سر دلبران (۱۳۹۶)
- یوسف پیامبر (۱۳۸۷-۱۳۸۸)
- چشمهای آبی زهرا (۱۳۸۰)
- آتش و شبنم (۱۳۷۹-۱۳۸۲)
- سواران جنوب (۱۳۷۷)
- مردان آنجلس (۱۳۷۷)
- سرنخ (۱۳۷۵)
- فرار (۱۳۷۴)
- قصههای مجید (۱۳۶۹)

