تاریخ جشن عید الزهرا یا فرحه الزهرا ۱۴۰۳ چه روزی است؟

پس از دو ماه عزاداری در ماه‌های محرم و صفر نوبت به ایام شادی شیعیان در ماه ربیع الاول می‌رسد. اما آیا می دانید فرحه الزهرا یا عیدالزهرا در سال ۱۴۰۳ چه روزی است؟ همراه دیبامگ باشید.

تاریخ فرحه الزهرا ۱۴۰۳

علت نامگذاری فرحه الزهرا

عید الزهرا و جشن گرفتن ۹ ربیع الاول که برخی از افراد برپا می‌کنند، به دو جهت می‌تواند باشد:

نخست آنکه سالروز به امامت رسیدن حضرت ولی عصر امام زمان(عج) است، دومین مناسبت که بین مردم به غلط مشهور شده ،سالروز قتل عمر بن خطاب است.

اما نسبت به امامت امام عصر از آن جهت که هشتم ربیع الاول روز شهادت امام حسن عسکری است و از آن به بعد امامت به عهده امام زمان حضرت ولی عصر سپرده می‌شود، شیعیان برای به امامت رسیدن امام زمان خشنودند و جشن می‌گیرند . با این کار یک نوع ابراز احساسات و عرض ارادت نسبت به آن وجود شریف و مادر بزر گوارش حضرت زهرا (س) می‌کنند، اما در عین حال هیچ گونه توصیه‌ای از سوی معصومین بر جشن گرفتن این روز نداریم.

دومین جهت که بین مردم به غلط مشهور گشته که سالروز قتل عمر نهم ربیع الاول است، نیز بدون مستند و دلیل معتبر است. زیرا طبق منابع تاریخی فریقین (شیعی و سنی) عمر بن خطاب در روز بیست و سوم ذی الحجه کشته شد. پس از سه روز درگذشت، بنابر این او در اواخر ذی الحجه درگذشته است . این که او در ۹ ربیع الاول به قتل رسیده فاقد دلیل معتبر است.

آنطور که در برخی منابع تاریخی آمده است، در این روز یکی از قاتلان امام حسین علیه السلام به نام عمر بن سعد نیز به هلاکت رسیده است نه عمر بن خطاب.

نظر آیت الله بهجت درباره عید الزهرا

آیه الله محمدتقی بهجت (ره) درباره برگزاری مجالس به مناسبت حضرت زهرا سلام الله علیها (عیدالزهراء ) توصیه می فرمودند که به بیان فضایل اهل بیت (ع) بویژه حضرت زهرا (س) و بیان حدیث ثقلین پرداخته شود. به فرموده ایشان شیوه مرحوم آیت الله بروجردی رحمه الله نیز همین بوده است ؛ یعنی بیان مشترکات میان شیعه و اهل تسنن و ترک مطاعن و مثالب یا لعن و سب آشکار .

آیت الله بهجت درباره برخی از رفتارها به نام عیدالزهرا فرمودند : ” چه بسا … این کارها موجب اذیت و آزار و یا قتل شیعیانی که در بلاد و کشورهای دیگر در اقلیت هستند گردد در اینصورت اگر یک قطره خون از آنها ریخته شود ما مسبب آن و یا شریک جرم خواهیم بود. ”

آیت الله بهجت بر ضرورت دقت شیعیان در گفتار و رفتار تاکید بسیاری داشتند که مبادا موجب تحریک اهل سنت شود و بسیار بر تقیه عملی و قولی تاکید می کردند اما تقیه و تزلزل قلبی را حرام می دانستند.