متن دعای روز دوازدهم ماه رمضان صوتی و تصویری + ترجمه و شرح دعا

دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان تصویری

عکس دعای روز دوازدهم ماه رمضان

شرح دعای روز دوازدهم ماه رمضان

دعای روز دوازدهم ماه رمضان، متضمن معارفی همچون داشتن عفاف و قناعت و انجام دادن عدل و انصاف و آسودگی از ترس است.

«اللّهمّ زَینّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ» «خدایا روزی کن من را در ماه رمضان و به دو چیز زینت بده: ستر و عفاف.»

ستر به معنای پنهان کردن گناهان دیگران است. چه ارتباطی به ما دارد که کسی عیبی دارد؟ خوشا به حال کسی که به عیوب خود می‌پردازد و به عیوب دیگران توجهی ندارد. اگر دوست شما هم عیبی دارد، آن را به کسی نگوید. غیبت حرام است و می‌تواند اعمال نیکو را از بین ببرد و در عوض، اعمال خوب غیبت‌کننده را در نامه اعمال شخص غیبت‌شونده ثبت می‌کند. بسیار خوب است که خوبی‌های دیگران را بیان کنیم. کسانی که به عیوب دیگران توجهی ندارند، بهترین زینت را دارند. در حدیثی آمده است که خوشا به حال کسی که به عیوب خود می‌پردازد و به عیوب دیگران کاری ندارد.

در ادامه، دعا برای عفاف مطرح می‌شود. عفاف به معنای پرهیز از گناه و داشتن عفت نفس است. بنابراین، عدم بیان گناهان دیگران و داشتن عفاف، اولین دعایی است که در این روز از خداوند می‌خواهیم.
زمانی که به خواسته‌های بی‌مورد دل «نه» نمی‌گویی و در دام آرزوهای بی‌پایان گرفتار می‌شوی، به گنداب «دنیا» می‌افتی؛ باتلاقی که هرچه بیشتر در آن تلاش کنی، بیشتر در آن غرق می‌شوی. نتیجه این وضعیت کاملاً روشن است! نفس، چاهی است که هیچ‌گاه پر نمی‌شود. درد «تکاثر» و «افزون‌طلبی» زخم عمیق بشریت بوده و خواهد بود و تنها درمان آن «قناعت» است.

«خدایا، مرا با دو چیز پوشش ده؛ یکی لباس قناعت و دیگری کفاف.»

کفاف به معنای گذران زندگی به اندازه کافی است. اگر ثروت زیادی داشته باشیم، در دام آن گرفتار می‌شویم و اگر دست‌مان به سوی دیگران دراز باشد، ذلیل می‌شویم. بنابراین از خدا بخواهیم که به ما به اندازه کفاف زندگی عطا کند. قناعت نیز به انسان عزت می‌بخشد و کسی که قناعت دارد، خداوند او را عزیز می‌کند.
بزرگ‌ترین گنجینه، قناعت است و این یک سرمایه بی‌پایان به شمار می‌آید. قناعت به معنای نخواستن، کم خواستن و راضی بودن به آنچه داریم و رهایی از طمع است. زمانی که به خواسته‌های بی‌مورد پاسخ «نه» نمی‌دهی و در دام خواسته‌های حرص گرفتار می‌شوی، به گنداب «دنیا» می‌افتی؛ باتلاقی که هرچه بیشتر در آن تلاش کنی، بیشتر در آن غرق می‌شوی. نتیجه این وضعیت روشن است! نفس، چاه ویلی است که هیچ‌گاه پر نمی‌شود. درد «تکاثر» و «افزون‌طلبی» زخم عمیق بشریت بوده و هست و تنها درمان آن «قناعت» است.

«واحْمِلنی فیهِ علی العَدْلِ والانْصافِ وامِنّی فیهِ من کلِّ ما اخافُ» یعنی «خدایا، مرا به عدالت و انصاف هدایت کن و از هر آنچه می‌ترسم، مرا در امان نگه‌دار. اگر کسی ما را تهدید می‌کند، به ما ایمنی عطا کن تا کسی نتواند به ما آسیب برساند.»

«بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین» به معنای «به عصمت و نگهبانی خودت، ای کسی که خائفین را حفظ می‌کنی، ای کسی که هر که به تو پناه می‌آورد را نگهداری می‌کنی، خدایا این دعاها را درباره ما مستجاب بفرما!»